Sipas medias italiane Il Tempo kryeministrja italiane Giorgia Meloni ka një plan B për qendrat e emigrantëve të hapura në Shqipëri.
Il Tempo shkruan se e zënë ngushtë Meloni po eksploron rrugë të reja ku njëra prej tyre është dhe shndërrimi i hotspoteve në Gjadër për të strehuar të burgosurit e lidhur me mafian shqiptare, të cilët numërohen të jenë rreth 2800 në Itali
E kapur mes gjyqësorit të zakonshëm dhe atij të kontabilitetit, Giorgia Meloni po eksploron rrugë të reja, duke përfshirë atë të shndërrimit të pikave të nxehta shqiptare në burgje për të strehuar të burgosurit e lidhur me mafian shqiptare, të cilët numërohen në rreth 2800 në Itali. Prokurori i Republikës së Napolit, paralajmëroi: “Mafia e së ardhmes, jo vetëm në Itali, por edhe në Europë, do të jetë ajo shqiptare”. Kryeministrja duhet njohur për faktin se në këto dy vite qeverisje, ka shfaqur një aftësi të ndjeshme për t'u përshtatur në mënyrë pragmatike me objektivat e vendosura. Emblematike ishte kryevepra e fundit e politikës reale që solli ministrin e saj më të besuar, Raffaele Fitto, në zëvendëspresidentin ekzekutiv të BE-së kundër gjithçkaje dhe të gjithëve. Por me imigracionin e paligjshëm, tema e identitetit të IHD-së, vjen një provë e vështirë. Aksionet janë të mëdha: në qendër të gjithçkaje, "Plani Mattei" i tij për frenimin e zbarkimeve në Siçili dhe pjesë e të cilit janë garnizonet në Shqipëri. Synimi ishte transferimi i njerëzve të dëshpëruar nga Afrika, të shpëtuar në ujërat ndërkombëtare nga anijet e Marinës dhe Financave, direkt në Shëngjin dhe Gjadër, në pritje të procedurave burokratike të fatit të tyre. Sot vizioni ka ndryshuar, në fakt lajmet e fundit raportojnë se pothuajse i gjithë stafi i qendrës është tërhequr në Itali. Tani mbetet për t'u përcaktuar se si këto vende mund të përdoren në një raport kosto/dobi, që deri tani anon në favor të të parës.
Bashkëpunimi midis Romës dhe Tiranës ka rrënjë të thella, mjafton të kujtojmë eksodin biblik të vitit 1991 - i përjetësuar në filmin "L'America" të Gianni Amelio - me 20.000 emigrantët që iknin nga Shqipëria postkomuniste të ngjeshur në anijen e Vlorës, e cila u ankorua në Bari, ishte një tronditje. Në atë kohë qeveria Andreotti, pa shumë komplimente, i riatdhesoi disa ditë më vonë, vetëm për të rënë dakord për mbështetjen dhe ndihmën e misionit, "Pelikan". Në vitet në vijim vazhduam me misionet italiane si “Alba”, më 2017 dhe ndërhyrjet pas tërmetit më 2019, në të cilat Italia ishte e para që ndërhyri. Aktualisht bashkëpunimi është edhe më i ngushtë, duke përfshirë Forcat e Armatosura, drejtues të inteligjencës dhe personalitete shqiptare. Ndër këta spikat një njeri kyç i marrëdhënieve dypalëshe si Ilir Kulla, ish-ministër për Çështjet Fetare, këshilltar për sigurinë ndërkombëtare i kryeministrave dhe presidentëve dhe një mik i madh i Italisë ku u diplomua. Shkëmbimet mes dy kombeve datojnë në shekullin e 15-të, me lindjen e komuniteteve arbëreshe në Italinë jugore. Të forcuar nga ky bashkëpunim, bisedimet konfidenciale të vazhdueshme kanë të bëjnë me hipotezën e rizhvillimit të qendrave për emigrantët në burgje, në mënyrë që të lehtësohet sistemi ynë penitenciar, i cili është gjithnjë e më i mbushur me njerëz dhe më pak i menaxhueshëm. Ideja bazohet në një protokoll efektiv tashmë në përdorim, që nga koha e drejtuesve të Fatos Nanos dhe Silvio Berlusconit, për të mos përmendur që Italia dhe Shqipëria janë përfshirë prej vitesh në marrëveshje ministrore dhe në departamentin e burgjeve, aq sa vendi tashmë në të shkuarën ka financuar dy burgje në Shqipëri.
Përballë mbipopullimit të burgjeve të vendit, me përqindje që i kalojnë 130% dhe me gjithnjë e më shumë vetëvrasje të të burgosurve, dalin propozime të arsyeshme për të përdorur zonën e Lezhës, në veri të qytetit të shqiponjave, për të burgosurit shqiptarë të dënuar në Itali. Porti i Shëngjinit, megjithatë, mund të presë emigrantë përgjatë rrugës ballkanike, në bashkëpunim me Bashkimin Evropian. Këto ndërhyrje do të përfaqësonin një "ëin-ëin", për të dy vendet në anët e kundërta të Adriatikut. Autoritetet shqiptare do të donin gjithashtu të shfrytëzonin këtë mundësi për t'u pozicionuar në qendër të vëmendjes evropiane, ndoshta në funksion të procesit të anëtarësimit në BE. Ideja e transferimit të emigrantëve në Shqipëri lindi nga bisedat mes Giorgia Melonit dhe kryeministrit të atëhershëm britanik Rishi Sunak, i cili ilustroi projektin e “deportimit” të emigrantëve në Ruandë. Megjithatë, ndërsa Ruanda është mijëra kilometra larg Londrës, Shqipëria është përballë Italisë, duke e bërë projektin në dukje më të zbatueshëm. Ideja u perfeksionua më pas në verën e vitit 2023, gjatë pushimeve të Melonit në Shqipëri në bisedat me kryeministrin Edi Rama, i cili i vuri në dispozicion territorin e tij. Paralelisht, BE ka arritur një marrëveshje për Paktin e ri të Migracionit dhe Azilit, të miratuar nga Parlamenti dhe Këshilli Europian majin e kaluar, i cili parashikon që qendra si ato italiane në Shqipëri të aplikohen, duke filluar nga viti 2026.
Pavarësisht kritikave të shumta, përfshirë ato të brendshme, në Europë, qendrat shqiptare konsiderohen model për t'u studiuar, megjithatë plani italian duket se ka mbërritur shumë herët për t'u kuptuar. Ndër gabimet e bëra ishte mungesa e një strukture organizative solide - të aftë për të menaxhuar detaje të rëndësishme - dhe një task force ligjore që do të bllokonte vendimet, megjithëse numri i vogël i migrantëve të përfshirë nuk ndihmoi. Marrëveshja e nënshkruar vitin e kaluar midis Romës dhe Tiranës, parashikonte që Shqipëria të priste deri në tre mijë emigrantë me një kosto prej të paktën 670 milionë euro për pesë vjet. Anija gjysmë e zbrazët me më pak se 20 emigrantë, kostot e larta, vendi i zgjedhur në rrezik përmbytjeje, beteja juridiko-politike e menaxhuar keq, bëri që mediat të çmendeshin. Me menaxhim më të mirë, koordinim të aktorëve të shumtë dhe planifikim më të thellë, qendrat mund të ishin plotësisht funksionale dhe të kishin dhënë një përgjigje konkrete. Qeveria e ka servirur polemikën në një pjatë të argjendtë, si për drejtësinë, ashtu edhe për opozitën. Tani ne mund të përpiqemi vetëm të korrigjojmë situatën, duke parandaluar që një projekt ambicioz dhe i guximshëm të kthehet në një Titanik politik./ Il Tempo./Versus.al
