Në një ditë krejt të zakonshme, hyra sërish në një dyqan ku shiteshin piktura të ndryshme. Rastisi që pas banakut të ishte vetë pronari, i cili qëndronte më shumë krenari, sikur të ishte ai vetë ndonjë maestro i penelit. Muret ishin mbushur me peizazhe dhe portrete të punuara me mjeshtëri, ngjyra unike të ëmbla . Afrohem, shoh nga afër inicialet e piktorit — çdo artdashës, para se të blejë një vepër, ka dëshirë të dijë kush e ka krijuar.
Për një çast mendova se ndoshta ishte vetë ai zotëria, i ngrirë në pozë vështruesi. Por duart e tij ishin të pastra, rrobat po ashtu: asnjë pikë boje, asnjë gjurmë arti. E pyes:“Zotëri, kush i ka pikturuar këto vepra?”
Ai më shikon shkurt, pa asnjë lloj emocioni, dhe përgjigjet:
“I pikturon dikush tjetër… unë jam thjesht pronari që i shes.”
Vazhdoj ta pyes për çmimin.
“3000 lekë të reja,” – më thotë me një ton të thatë. – “Se po t’i pikturoja vetë, do t’i shisja shumë më shtrenjtë, jo kaq lirë.”
Kjo nuk ishte një strategji shitje e jo përkundrazi ai ishte një "dunning Kruger Effekt"
Autori i vërtetë i pikturave ishte i talentuar, por talentin dhe krijimet e tij ia kishte besuar një njeriu që nuk merrte vesh nga arti, as nga vlera e tij. Për pronarin, ato vepra ishin thjesht disa copa druri të varura në mur, disa objekte pa shpirt që duhej të këmbeheshin për pak para. Madje mbante edhe 1000 lekë fitim për çdo pikturë që arrinte të shiste, sikur t’i bënte ndonjë nder të madh artistit.
Talenti i piktorit, kishte rënë në dorën e një tregtari që i shihte pikturat si pjata, lugë apo veshje — thjesht mall konsumatorësh. As vlerësim, as pasion, as respekt për artin që kishte në duar.
Dhe kështu, sado i talentuar të jetë një artist në këtë vend, nëse krijimet e tij i beson një njeriu që nuk e kupton artin, ai është i destinuar të “vdesë” si artist — jo nga mungesa e talentit, por nga mungesa e atyre që dinë ta shohin.
