Zyrtarisht ka vdekur sekretari i përgjithshëm i Hezbollahut, Hassan Nasrallah.
Nasrallah, i cili mori pozicionin në krye të një prej organizatave paraushtarake më të rrezikshme dhe më të fuqishme në botë në vitin 1992, u neutralizua nga një sulm tjetër i shënjestruar në mënyrë të përkryer nga ushtria izraelite në periferitë jugore të Bejrutit, pasi kishte arritur të mposhtte Hezbollahun në çdo nivel.
Nasrallah ishte një nga njerëzit më të kërkuar jo vetëm për Izraelin, por edhe për aleatët e Tel Avivit dhe kishte arritur të bëhej si "hero" në radhët e organizatës që komandonte, kur në vitin 2006 gjatë luftës së fundit midis Izraelit dhe Hezbollahut kishte shpëtoi si një "fantazmë libaneze" nga forcat speciale të Izraelit që kishin pushtuar Libanin më shumë se një herë.
Gjatë ditëve të Nasrallahut, financimi dhe pajisja e organizatës shiite u shumëfishua nga Teherani dhe lideri i saj arriti të bënte që reagimet e brendshme, ato brenda Libanit, të përkuleshin, duke e çuar në vitet e fundit krahun politik të Hezbollahut në pozicionin e rregullatorit absolut të tij në çështjet politike të vendit. Hezbollahu është një partner qeveritar për qeverinë libaneze dhe pa mbështetjen e Nasrallahut është e qartë se askush nuk do të mund të sundonte një vend që po përjeton kushte varfërimi ekonomik dhe social nga viti 2020 e në vazhdim.
Nasrallah gjithashtu arriti të vendosë Libanin si partnerin e vetëm të besueshëm të Teheranit në rajon, duke ndërprerë në masë të madhe fondet me të cilat Irani, deri në fund të viteve '90, mbështeti edhe Hamasin në Gaza. Nasrallah ka arritur të bindë regjimin teokratik në Teheran se mënyra e tij është shumë më efikase se raketat Qassam që Hamasi i prodhon me mjete minimale dhe ka arritur në pikën ku ai madje konsiderohet i nevojshëm nga Ajatollahët e Iranit, megjithëse jo gjithmonë ishte dakord me ta.
Vdekja e Nasrallah është një fitore tjetër në nivele të shumta për Izraelin, por ajo që Nasrallah krijoi, një Hezbollah i fuqishëm, sigurisht që nuk ka vdekur ende. Izraeli është plotësisht i vetëdijshëm se sa më sipër është e vërtetë dhe pikërisht për këtë arsye sot ka presione shumë të forta brenda dhe jashtë qeverisë që Netanyahu të përshpejtojë edhe më shumë një operacion tokësor në Liban për të siguruar që Hezbollahu të dobësohet deri në atë masë sa për 10 vitet e ardhshme nuk do të jetë një kërcënim i menjëhershëm.
Tel Avivi e di se nuk është e mundur të "zhduket" organizata shiite-pro-iraniane nga rajoni, por sot mund ta vendosë në një pozitë jashtëzakonisht të vështirë, Teheranin.
Irani ka një zgjedhje: të tërhiqet nga provokimet dhe tensionet dhe të synojë të rigrupojë Hezbollahun, ose mund të ndjekë zëra ekstremë, të tillë si ata nga Garda Revolucionare që flasin për luftë totale, dhe të rrezikojë menjëherë programin e tij "të çmuar" bërthamor. Izraeli, me pozicionin që ka sot gati një vit që nga “e shtuna e zezë” dhe më 7 tetor, mund të dëshirojë më shumë opsionin e dytë, pasi në këtë mënyrë do të mund ta gjunjëzojë për herë të parë në 76 vjet të ekzistencës së tij të vetme.
Regjimi në Teheran duket se ende po lëkundet pasi ekzistenca e Hezbollahut në kufirin verior të Izraelit i ka "shërbyer" interesave të Iranit në mënyrën më të mirë të mundshme. Sakrifica e organizatës shiite pas shkatërrimit total në Gaza do ta lërë Iranin “lakuriq” nga ndikimi dhe këtë, sado ekstrem të jetë regjimi teokratik, nuk mund ta lejojë.
Zgjedhja e një personi për të pasuar Nasrallahun si dhe disfatat - mësimet nga Izraeli në 10 ditët e fundit mund t'i japin kohën e nevojshme Teheranit për të riorganizuar të gjitha forcat e tij në një mënyrë tjetër, shumë më të rrezikshme.
