'Isha në Kupën e Botës në Katar, duke punuar si komentator për BBC, kur mora një mesazh whatsApp nga Sylvinho.'
"Si po ja kalon? Kam një intervistë me Federatën Shqiptare në ditët në vijim, për detyrën e trajnerit. Nëse zgjidhem, unë jam duke u mbështetur tek ju.”
Sylvinho dhe unë kemi pasur një miqësi të madhe për shumë vite. Ne u takuam për herë të parë në Mançester në vitin 2009. Ai u largua nga Barcelona atë verë, për të nënshkruar për një sezon me Manchester Cityn, dhe unë kisha qenë tashmë në klub për një vit. Unë kisha ardhur nga Espanyol.
Ishte një marrëdhënie shumë spontane. Unë isha shumë më i ri se ai – isha 23 vjeç, ndërsa Sylvio ishte 34. Shpesh përplaseshim me njëri-tjetrin – për shembull në mëngjes, ku ishim ndër të paktët lojtarë që e nisëm ditën shumë herët. Miqësia jonë u ndikua edhe nga fakti se Sylvio më parë kishte një marrëdhënie shumë të mirë me shokët e skuadrës argjentinase në klubet ku luante. Kjo përfshinte Lionel Messin në Barcelonë dhe, gjatë kohës së tij në Celta Vigo, me Gustavo López, Eduardo Berizzo dhe Pablo Cavallero.
Kjo është arsyeja pse ai flet spanjisht me një theks argjentinas.
Gjatë asaj kohe bashkë në Mançester, kemi jetuar edhe shumë afër njëri-tjetrit, në periferi të qytetit. Pothuajse çdo të diel, Sylvio-s i pëlqente të gatuante pica. Ai do të më ftonte në shtëpinë e tij, së bashku me lojtarët brazilianë që ishin në Liverpool, Fábio Aurélio dhe Lucas Leiva.
Megjithatë, nuk e prisja atë mesazh për të cilin fola në Kupën e Botës në 2022. Ishte një surprizë, por thashë po.
Të nesërmen, në dhomën time të hotelit në Katar, dhe ende duke mos ditur nëse do të zgjidhej trajner i kombëtares apo jo, nisa të shikoja klipet e ndeshjeve të Shqipërisë. Unë kisha dy punë: me BBC, duke mbuluar ndeshjet e Kupës së Botës të Argjentinës; dhe në mëngjes duke parë videot e Shqipërisë.
Me mesazhin e Sylvios, ndjeva se kishte ardhur koha për të nisur një fazë të re në karrierën time. Ishte koha për të kaluar në stërvitje.
Në njëfarë kuptimi, gjithçka filloi në vitin 2020. Përfundova kontratën time me Ëest Ham në qershor të atij viti dhe shkova me familjen time për të jetuar në Barcelonë. Në moshën 35-vjeçare ndihesha mirë fizikisht, pa asnjë lëndim, por në muajt e fundit te Ëest Ham kishte filluar të më kalonte në mendje ideja e largimit. Edhe pse nuk ishte një vendim përfundimtar për të ndaluar lojën, ajo që ishte e qartë për mua ishte se po largohesha nga Anglia. Në atë kohë, unë kisha kaluar nëntë vjet në City dhe tre në West Ham.
Atë verë të vitit 2020, pandemia ishte atje. Kjo, plus fakti që nuk po dilte asgjë që mund të më bindte të vazhdoja të luaja, më bëri të merrja një vendim.
Një mëngjes u zgjova dhe i thashë gruas sime, Christel: “Kam jetuar tashmë gjithçka që kam ëndërruar të përjetoj si futbollist. Nuk ka asgjë që mund të më bindë të vazhdoj të luaj”.
Ajo më shikoi dhe më pyeti: "A je i sigurt?"
E di pse ajo më pyeste në këtë mënyrë, sepse nuk është e lehtë të ndalosh së luajturi kur ende mendon se mund të vazhdosh. Por nuk kisha dyshime.
Që kur kam filluar me Sylvion në Shqipëri, mund të jetoj ende në Barcelonë dhe të kaloj kohë me ta, por kam filluar të humbas gjëra të rëndësishme. Aq më tepër kur gjithçka ka shkuar kaq shpejt në një hapësirë kaq të shkurtër kohore.
Nuk ishte e lehtë të merrje një ekip kombëtar ku e dinit se kishit një grup të vështirë kualifikues për Euro 2024. Polonia dhe Çekia, pa dyshim, ishin favorit të qartë në Grupin E. Por mendoj, kur bëmë analizën e ekipit në Janar 2023, ne pamë shumë potencial te lojtarët e rinj.
Çfarë dua të them me këtë?
Ka një brez shumë të rëndësishëm që emigroi nga Shqipëria 30 vjet më parë, dhe fëmijët i kishin jashtë. Ata fëmijë, sot kanë zgjedhur të luajnë dhe të përfaqësojnë vendin që është toka e prindërve të tyre. Pra, në ekipin kombëtar ka edhe një aspekt shumë emocional dhe një ndjenjë të madhe përkatësie për shumë nga këta fëmijë.
"Bëmë një punë vërtetë të mirë dhe bëmë të gëzuar një komb. Eshtë diçka emocionale"
Pastaj pamë që kishte një grup lojtarësh të rëndësishëm dhe u bindëm se kishim shanse për t'u kualifikuar në Europian. Sigurisht, më pyete para kualifikueseve nëse do të përfundonim të parët, nuk e di nëse ishim kaq optimistë. Por ne donim të paktën të luftonim për një vend dhe, po, përfunduam duke luajtur shumë mirë dhe duke fituar grupin.
Ne bëmë një punë vërtet të mirë dhe bëmë një komb të lumtur. Është diçka emocionale, sepse ky është vetëm kampionati i dytë europian që ka përjetuar Shqipëria.
Është një bekim për ne si staf stërvitor – me pothuajse të gjithë ne që jemi amerikano-jugorë – të përjetojmë një kampionat evropian. Për sa i përket skenës në Gjermani, stadiumeve dhe gjithçkaje që shkon me Euro 2024, është praktikisht gjëja më e afërt me atë që provon në një Botëror.
Mesazhi është se të gjithë do të jetojmë ëndrrën e Kampionatit Evropian, me respektin që meriton. Jemi gati të garojmë në maksimum, siç kemi qenë që nga dita e parë që kemi ardhur, sepse kemi një grup të vështirë – Italinë, Kroacinë dhe Spanjën. Por mendoj se duhet të shkojmë me ëndrrën dhe dëshirën që meriton një kampionat europian, të garojmë dhe të jetojmë sipas asaj që kërkon një kompeticion si ky.
“Ka një nivel përgjegjësi dhe një ngarkesë të punës që nuk ka ekzistuar në futboll”
Në nivel individual, këtë fazë të re si trajner e përballoj me të njëjtin entuziazëm si kur fillova të luaja. Por jam edhe i vetëdijshëm që kam 20 herë më shumë përgjegjësi.
Kur jam në kamp, punoj pothuajse gjatë gjithë ditës. Filloj në mëngjes me video, duke u ulur pranë analistit, duke parë çdo seancë stërvitore, çdo ndeshje, duke filtruar shumë informacion tek Sylvinho. Ka një nivel përgjegjësie dhe një ngarkesë pune që nuk ekzistonte si futbollist. Ky është një ndryshim i madh, por më pëlqen.
Zabaleta luajti më shumë se 600 ndeshje si lojtar në futbollin klub dhe ndërkombëtar, përpara se të bëhej trajner Andis Rado.
Nëse keni mundësi të punoni në një punë që e doni, mund t'i kushtoni asaj sa orë të jetë e nevojshme gjatë ditës së punës.
Sinqerisht, nuk më ka munguar asgjë kur ndalova së luajturi dhe kalova në stërvitje. Në asnjë moment nuk kam pasur ndjenjën se jam penduar.
Nuk e di sa larg do të shkoj, por jam plot energji për të shfrytëzuar sa më shumë çdo sekondë. Ajo kohë e rëndësishme me Asierin dhe Julen më ndihmoi të rinovoja forcat e mia, për ta jetuar këtë fazë të re në maksimum./ Coachesvoice
