Ky është Olmo. Ai u rrit në Torino, në lagjen e vështirë Barriera. Në xhep vetëm me ëndrrën e tij, pas shkollës së mesme niset për në Amerikë. Ai u regjistrua në Universitetin e Muzikës në Boston. Kurset zgjasin tre vjet, Olmo i përfundon në dy.
Është vera e vitit 2020. Ai duhet të gjejë një punë para se t'i skadojë viza. Olmo shkon në Los Angeles, me shpresën për të hyrë në botën e muzikës. Ndërkohë punon si hamall, kamarier, pjatalarëse. E paguajnë gjithmonë ilegalisht, shtrëngon dhëmbët. Por një vit kalon shpejt dhe viza skadon. Olmo bëhet një emigrant i paligjshëm. Ai e gjen veten në një udhëkryq. Kthehu në shtëpi pa e realizuar ëndrrën e tij, ose rri dhe provo gjithçka.
Arrin të hyjë në një studio prodhimi, krijon qindra instrumentale për artistë të tjerë, mëson shumë, por pavërësisht me gjithë premtimet, asnjë nuk i mban. Thonë se duhet të bëjë sakrifica. Olmo me siguri ka bërë disa, por ai nuk di më ku ta kthejë kokën. Mendoi të hiqte dorë.
Një ditë del nga restoranti ku punon, futet në makinë dhe ndez radion. Nuk u beson veshëve.Një nga instrumentalet e tij u përdor për këngën "Water" nga Tyla, një këngëtare afrikano-jugore. Në një kohë të shkurtër ajo u bë një nga dhjetë këngët më të dëgjuara në botë.
Olmo çmendet nga gëzimi, një pjesë e asaj instrumentale është ende e tij, kjo është pika e kthesës. Telefoni i tij nuk pushon kurrë së rëni. Drejtues nga studio të ndryshme, nga i gjithë vendi, e thërrasin për të marrë të drejtat. Ata i ofrojnë kontrata modeste, por Olmo e di se mund të synojë më lart. Pret me durim, frikë dhe besim. Në fund ai arrin një marrëveshje me Sony. Me atë që fiton ai siguron mundësinë për t'iu përkushtuar muzikës gjatë gjithë jetës.
Sot Olmo është 25 vjeç. Ai ishte një pjatalarëse me një vizë të skaduar, ai u bë një nga të paktët italianë që fitoi një Grammy. Ai ka shumë projekte në mendje, por e para është të kthehet në shtëpi dhe të përqafojë sërish familjen e tij, e cila ka besuar gjithmonë tek ai.
