Ishte viti 2018. Joe DiMeo, vetëm 18 vjeç, kishte gjithë botën përpara. Një djalë i ri, i qeshur, plot ëndrra, që punonte natën për të kursyer para e për të ndrequr makinën e tij. Ishte në fund të një turni të gjatë kur, vetëm dhjetë minuta larg shtëpisë, lodhja i mori trupin... dhe fati i ndërron përgjithmonë rrjedhë.
Gjumi në timon. Një çast. Një përplasje. Zjarr. Errësirë.
Kur u zgjua pas më shumë se tre muajsh në koma, pas flakëve që i kishin përpirë 80% të trupit, nuk ishte më ai djali që kishte qenë. Ishte i mbështjellë nga dhimbja, nga një trup i huaj, nga një realitet ku edhe gjërat më të vogla – të veshurit, të ngrënit, të ecurit – kërkonin ndihmë. “U bëra si një foshnjë 20-vjeçare,” kujton ai me zë të ulët. Ishte në duart e nënës, që i lante, i gatuante, i qëndronte pranë si një engjëll roje. Ai vetë, vetëm në një divan, me qenin e tij... dhe me heshtjen e një jete që s’e njihte më.
Shpresa nuk u shua.
Në gusht të vitit 2020, Joe iu nënshtrua një operacioni që do të bënte histori: një transplant i plotë fytyre dhe transplant i dyfishtë i duarve. Një operacion 23-orësh, me mbi 140 profesionistë, për të cilin pak kishin shpresë, por Joe ia doli. Dhe kur u zgjua pas kësaj here, diçka kishte ndryshuar. Jo vetëm trupi i tij... por edhe shpirti.
U deshën javë të tëra rimëkëmbjeje të dhimbshme, terapi të pafundme, net pa gjumë dhe ditë të gjata, ku duhej të mësonte sërish gjithçka: si të ecte, si të lëvizte, si të shihte veten në pasqyrë pa u thyer përbrenda. Por Joe nuk u dorëzua. Në heshtje, në dhimbje, ai ringrihej. Çdo ditë.
Historia e tij u përhap shpejt. Mediat, rrjetet sociale, njerëz që i duhej t’i mbushte me shpresë... Dhe ndër ta, një grua – një infermiere me zemër të butë, Jessica – pa dokumentarin për jetën e tij. Nuk kishte qenë aty për t’u kujdesur për të, por ndjeu një lidhje të thellë, të papritur. Një mesazh i thjeshtë për dashurinë e përbashkët për qentë. Një bisedë. Pastaj një tjetër. Dhe, ngadalë, një ndjenjë që mbinte në heshtje.
Për gjashtë muaj jetuan një dashuri në distancë. Dy njerëz që nuk njiheshin nga fytyra, por e njihnin dhimbjen. Që nuk preknin dorën e njëri-tjetrit, por ndjenin zemrat në të njëjtin ritëm. Pastaj, vendimi: të jetonin bashkë në Nju Xhersi. Atje ku jeta, më në fund, filloi të kishte një ritëm të ri – më të ngadaltë, më të kujdesshëm, por të mbushur me përmbajtje.
Jessica punon, ndërsa Joe kujdeset për gjithçka tjetër – nga gatimi, që tashmë është pasioni i tij, te ndihma në punët e shtëpisë. Ai nuk mund të përballojë lodhjen e jashtme, as ekspozimin në diell... por e ka gjetur dritën brenda vetes. Ka nisur të shkruajë një libër, të ndërtojë markën e tij të veshjeve – 80 Percent Gone, një emër që e thotë gjithçka me një thirrje të heshtur: “Kam humbur shumë, por jo gjithçka.”
“Ka pasur edhe të tjerë që kanë bërë transplante të fytyrës, por askush nuk është kaq i gjallë, kaq i fortë sa Joe,” thotë Jessica. “Ai është një nga më të rinjtë dhe më me fat... sepse e ka ruajtur mendjen, shpirtin, zemrën. Dhe me to, edhe dashurinë.”
Në dhjetor 2024, në një mbrëmje të butë në Oahu, Hawaii, ata thanë "po" nën një perëndim që dukej sikur vetë qielli kishte zbritur të jepte bekimin. Ishte një dasmë e vogël, intime, përballë detit, në dritën më të butë që nuk lëndonte lëkurën e Joe-s. Por ajo dritë, ajo ditë... ishte shëmbëlltyra më e pastër e një shprese që nuk vdes kurrë. / Versus
