Muhammed Bhar e donte qetësinë, muzikën dhe qeshte kur i ledhatonin flokët. Në moshën 24-vjeçare, ai rrallë largohej nga shtëpia e familjes në Chadjaya, një lagje periferike lindore e qytetit të Gazës, ku nëna, vëllezërit e motrat, nipërit dhe mbesat kujdeseshin për të. Familja kishte zgjedhur të qëndronte në qytet gjatë pushtimeve të njëpasnjëshme të kryera nga ushtria izraelite që nga nëntori i vitit 2023. Pjesërisht sepse Muhamedi kishte sindromën Down, ndaj ai lëvizte me vështirësi dhe kishte frikë nga turmat.
Sipas gazetës franceze "Le Monde" shumë qytetarë të Gazës që kujdesen për një prind me aftësi të kufizuara, të moshuar ose të sëmurë kanë bërë të njëjtën gjë. Ata janë pjesë e rreth 300.000 njerëzve që mbetën në qytet, kryesisht të shkatërruar dhe të shkëputur nga bota, pavarësisht urdhrave të evakuimit nga ushtria. Sidoqoftë, familjes Bhar iu desh të ikte nga bombardimet në shumë raste dhe të kërkonte strehim të përkohshëm në zona të tjera të qytetit, si Rimal dhe Toufhah, çdo herë duke e marrë Muhamedin pak më të frikësuar.
Në fund të qershorit, kur ushtria u vendos për herë të dytë në lagjen e tyre të Chadjaya, 17 anëtarë të familjes, përfshirë Muhammedin, u gjendën të bllokuar në shtëpinë e tyre për një javë nga bombardimet dhe të shtënat, shumë afër.
Më 3 korrik, herët pasdite, më në fund ushtarët hynë në shtëpinë e tyre për të kontrolluar shtëpinë. Procedura është standarde: ata hynë nga një mur në pjesën e pasme të ndërtesës dhe sollën një qen luftarak, të pajisur me një aparat fotografik.
Qeni sulmoi Muhamedin. Ai e kafshoi në shpatull dhe gjoks, e tërhoqi zvarrë në të gjitha drejtimet.
“Ndërsa ai po e kafshonte, Muhamedi po përkëdhelte qenin. Ai i tha atij butësisht: "Largohu i dashuri im, largohu". Ishin të njëjtat fjalë që ai përdorte kur luante me nipërit dhe mbesat e tij”, - thotë nëna e tij, Nabila, me telefon.
Muhamedi është një djalë mbipeshë, absolutisht i pambrojtur.
“Ai kishte një zemër krejtësisht të bardhë dhe të pastër. Ai ishte 24 vjeç, por truri i një fëmije. Unë bëra gjithçka për të, e lava, e ushqeva. ai varej nga unë për gjithçka”, thotë një ish-mësuese, 70 vjeçare, nga një shkollë e Agjencisë së Kombeve të Bashkuara përgjegjëse për refugjatët palestinezë.
Përballë ushtarëve, ajo bërtiti:
“Lëreni! Ai është i sëmurë, ka sindromën Down! Por ata nuk më dëgjuan. E lanë qenin ta tërhiqte në shtëpi”, kujton ajo.
Episodi zgjat disa minuta, deri në pesëmbëdhjetë, sipas Nabila Bhar.
