Vendimi i qeverisë së Keir Starmer për të ecur përpara me njohjen e Palestinës si shtet para Asamblesë së Përgjithshme të OKB-së shënon një pikë kthese të rëndësishme politike dhe diplomatike.
Edhe pse nuk e ndryshon drejtpërdrejt situatën në terren, ndërsa operacionet ushtarake dhe kriza humanitare vazhdojnë, ky veprim mbart një peshë të fortë simbolike. Për herë të parë, Mbretëria e Bashkuar, një vend me prestigj ndërkombëtar dhe një rol historik në Lindjen e Mesme, zgjedh të njohë Palestinën, duke i dërguar një mesazh si Izraelit ashtu edhe bashkësisë ndërkombëtare.
Në të njëjtën kohë, njohja vetëm pak minuta para Mbretërisë së Bashkuar nga Kanadaja dhe Australia mund të mos i shtojë ndonjë peshë të veçantë kryeqytetit të madh diplomatik të Britanisë, por ato janë deklarative të frontit që tashmë është vendosur të krijohet kundër Izraelit. Nëse Franca i shtohet kësaj brenda javës së ardhshme, me qëndrimet e Spanjës tashmë të njohura, një pjesë e madhe e Evropës e bën të qartë se tani do të ushtrojë presion mbi Tel Avivin me mjete më shumë dhe ndoshta më efektive për një zgjidhje të menjëhershme në Gaza.
Sidoqoftë, vendimi nuk ishte automatik. Londra kishte vendosur kushte specifike: një armëpushim në Gaza , rrjedhë të lirë të ndihmës humanitare, ndalim të projekteve të vendbanimeve në Bregun Perëndimor dhe një angazhim për një zgjidhje me dy shtete.
Pavarësisht faktit se këto kushte nuk u përmbushën plotësisht, qeveria britanike vazhdoi me njohjen, duke përmendur nevojën për të mbajtur gjallë perspektivën e një zgjidhjeje paqësore.
Mbështetësit e vendimit e shohin atë si një akt moral dhe politik që rrit presionin diplomatik mbi Izraelin dhe forcon pozicionin negociues të palestinezëve. Në të njëjtën kohë, u jep shtysë vendeve të tjera evropiane që të ndjekin të njëjtën rrugë.
Nga ana tjetër, shumë palestinezë shprehin rezerva, duke argumentuar se njohja pa masa konkrete - siç janë sanksionet, fundi i dhunës dhe ndryshimet në politikën e vendbanimeve, mbetet një gjest bosh.
Brenda Mbretërisë së Bashkuar, vendimi pasqyron presionin e fortë të ushtruar brenda Partisë Laburiste, por edhe disponimin e një pjese të konsiderueshme të opinionit publik, i cili sipas sondazheve të opinionit mbështet njohjen.
Pasojat ndërkombëtare mbeten për t’u parë: ajo që është e sigurt është se lëvizja e Londrës do të intensifikojë dialogun mbi të ardhmen e rajonit dhe do t’i detyrojë të gjithë palët e përfshira të ripozicionohen përballë ngërçit të konfliktit.
