Itali- 10 ditë më parë, 22 vjeçari shqiptar Daniel Tafa humbi jetën teksa punonte në një fabrikë stampimi të ingranazheve industrial në Maniago.
Copa e nxehtë e metalit shpërtheu dhe e dëmtoi në shpinë duke i marrë më pas edhe jetën. Nëna e tij, Donika Tafa ka folur për një media italiane ku ka rrëfyer për sakrificën që bënte i biri për t’u kujdesur për familjen.
Ajo tregoi sesi i riu shqiptar vinte çdo ditë i raskapitur nga puna e rëndë në fabrikën e stampimit. Ndërsa më tej rrëfeu për momentin kur u erdhi telefonata nga spitali dhe ndjesinë që ajo kishte patur për vdekjen e të birit, ngjarje të cilën e kishte parë edhe në ëndërr.
Me dhimbje të madhe, ajo tregon sesi e gjithë shtëpia është në zi dhe vëllezërit më të vegjël të të ndjerit refuzojnë të pranojnë këtë tragjedi.
“Jam nëna e Daniel Tafës. Ndoshta duhet të them isha, por një nënë është ende nënë edhe nëse nuk e ka më djalin e saj. Unë jetoj me paterica dhe Danieli që i vogël është kujdesur për vëllezërit më të vegjël, për shtëpinë dhe për mua.
Burri im punon, por nuk ushqehen dot 5 veta me 1 rrogë. Kështu një ditë Daniel tha se dua të shkoj të punoj ku punon babi.
Shefave te puna iu desh pak kohë për të kuptuar sa i besueshëm dhe punëtor ishte Danieli.
Unë nuk kam hyrë asnjëherë në dhomën e tij për të rregulluar krevatin apo për të hekurosur një këmishë.
Nga puna kthehej në shtëpi me fytyrën e mërzitur, i pistë nga koka te këmbët.
-Je I lodhur? - e pyesja.
-Jo, më thoshte, jam shumë mirë.
Dhe nëse kishte bërë turn nate, ishte gjithmonë ai që më shoqëronte në spital.
Këtë e bëri edhe të martën, në ditëlindjen e tij të 22-të. Burri im ishte në turnin e mëngjesit dhe para se të shkonte në punë, Danieli e përqafoi aq fort sa e ngriti nga toka. Të martën ai kishte një turn nga shtatë në mbrëmje në dy të mëngjesit. Përpara se të dilte më tha "të dielën do të festojmë me familjen, do të bëj tiramisu, në fakt do të bëj dy se njërin do ta ha vetë". Në derë, si gjithmonë, më puthi në faqe dhe si gjithmonë u kthye. "A ke harruar diçka?" i thashë. Dhe ai tha: "Po, një puthje në faqen tjetër". Ishte rituali ynë.
Në 2 pa 5 të mëngjesit ra telefoni dhe burri im u përgjigj. Ishte drejtori i turnit që i tha të ikte në fabrikë, sepse Danieli kishte lënduar veten.
"Danieli ka vdekur," thashë. Dhe burri im tha: "Çfarë po thua, ai vetëm e lëndoi veten pak". Jo, e kam parë në ëndërr i thashë.
E pashë atje në tokë, me fytyrën të mbuluar me gjak. Burri im nuk donte të më merrte me vete në makinë, por unë vrapova pas tij, në këmbë, për në fabrikë. Dhe kur arrita në magazinë u grinda me mjekët, të cilët nuk donin të më linin të kaloja. Por më në fund e pashë dhe ishte njësoj si në ëndërr. Në tokë, plot gjak. Një copëz e nxehtë, që vinte nga makina, e kishte goditur në shpinë. Nuk di si t'i mbijetoj vdekjes së një fëmije, por duhet ta bëj sepse kam edhe dy të tjerë. Unë qaj e veshur me të zeza, sepse kështu bëhet ende në vendin nga vij, në Shqipëri.
Djali im nga ana tjetër nuk pranon ta veshë atë ngjyrë, sepse nuk pranon që vëllai i tij të mos jetë më këtu.
Që nga e marta ka veshur xhaketën dhe nuk dëshiron ta heqë, nuk do të flasë, as nuk do të hajë.
Djali im tjetër përsërit "Është një ëndërr, mami, tani zgjohem dhe Danieli është përsëri këtu". Dhe pastaj është burri im...
Në nëntor Danieli u fejua dhe po mendonte për një jetë me këtë vajzë që tani po qan nga dëshpërimi dhe mosbesimi. Ai donte të merrte një kredi për një apartament të vogël jo shumë larg tonës.
“Kështu të na ndihmoni me nipërit”, na tha. Por e dija që e tha sepse nuk donte të largohej prej meje. Për të vazhduar të më ndihmonte”.
Tragjedia e 25 marsit ndodhi pak orë pasi i riu shqiptar kishte festuar ditëlindjen e 22-të. Autoritetet italiane po kryejnë hetime nëse bëhet fjalë për shkeljen e rregullave të mbrojtjes në punë, apo për gabim njerëzor. Versus.al
