Basketbollisti italian Achille Polonara, një nga emrat më të njohur të kombëtares italiane dhe lojtar i Virtus Bologna, po përballet me sfidën më të rëndësishme të jetës: leuçemia mieloide.
33-vjeçari, i cili ka fituar tituj kombëtarë në katër shtete – në Spanjë me Vitoria, në Turqi me Fenerbahçe, në Lituani me Zalgiris dhe së fundmi në Itali me Virtus Bologna – është i shtruar në një spital në Valencia, ku po ndjek trajtimin me kimioterapi dhe do t’i nënshtrohet edhe një transplanti të palcës kurrizore.
“I gjithë fokusimi im është tek shëndeti. Nuk mendoj për basketbollin, vetëm për të rikuperuar jetën normale. Ndjej shumë afërsi nga familja ‘azzurra’ (kombëtarja italiane) dhe ëndërroj që Italia të fitojë një medalje për të gjithë ne,” – ka deklaruar Polonara me emocion.
Në krah të tij ndodhet bashkëshortja Erika dhe dy fëmijët e tyre të vegjël, Vitoria 4 vjeçe dhe Achille junior 2 vjeç.
Polonara nuk është i ri në sfida. Më parë ka kaluar me sukses edhe një tumor në testikuj, por tani përballja është edhe më e madhe. Një betejë që tejkalon sportin dhe që ka prekur zemrat e të gjithë dashamirësve të basketbollit dhe jo vetëm.
Sulmuesi i Virtus Bologna dha një intervistë prekëse për Gazzetta dello Sport, duke folur për mendimet e tij pas diagnozës.
Deklaratat e Achille Polonarit
"Ndihesha e zhgënjyer. Pas dy vitesh lufte kundër kancerit, bota ime u shemb kur zbulova se kisha një sëmundje edhe më serioze. Fillova të mendoja: 'Pse unë? Çfarë kam bërë gabim?' Krahasuar me këtë sëmundje, ajo që kisha më parë është e pakrahasueshme. Kur dëgjova fjalën leuçemi, e shoqërova me vdekjen. Është e frikshme.
Pas Bolonjës shkova në Valencia sepse askush në Itali nuk ofron këtë lloj trajtimi. Përfundova një raund kimioterapie të mërkurën e kaluar dhe do të filloj një të dytë pas disa ditësh. Këto ditë kur kam pushim, po marr disa pilula që duhet të zvogëlojnë rrezikun e rikthimit në të ardhmen. Kjo praktikë nuk është e disponueshme në vendin tonë. Në ditët e para nuk isha shumë mirë; kisha të përziera dhe dhimbje stomaku dhe më ushqyen me një injeksion intravenoz.
Cikli i dytë do të jetë më i lehtë, por pastaj duhet të bëj një transplant të palcës së kockave. Kështu që duhet të vlerësojmë se si do të reagoj. Po e marrim ditë për ditë dhe po presim të shohim nëse mund të largohem nga spitali për disa ditë në fund të korrikut. Kështu që nuk mund të them se kur do të jem në gjendje të kthehem në Itali. Por jam me fat sepse familja ime është këtu me mua. Të qenit e gjithë këtu është një ndjenjë e mrekullueshme, një motivim për të luftuar.
Fillova të kisha ethe në maj gjatë çerekfinales së play-off kundër Venezias. Ethet nuk më uleshin, isha i dobët, i lodhur, por mendova se ishte për shkak të momentit stresues të sezonit. Që nga pragu i ndeshjes së tretë kundër Armani Milanos, gjithçka ndryshoi. Atë ditë bëra analizat dhe një skanim CT për të kontrolluar pas tumorit. Është një procedurë që e përsëris çdo gjashtë muaj. Dhe gjithçka ishte normale. Por atë natë në hotel, ethet nuk më kishin ulur. Ishte 38.1.
Kështu që vendosa të telefonoja mjekun e ekipit, i cili erdhi në dhomën time. Në atë pikë, ai pranoi se një nga rezultatet e analizave ishte pak i ulët. Vendosëm të ktheheshim në Bolonjë për analiza, kështu që të nesërmen në mëngjes u largova dhe shkova në spital. Në fillim, më dukej si mononukleozë, por më pas mora diagnozën që të gjithë e dini.” / VERSUS
