Një grua e re australiane ka vendosur t’i japë fund jetës së saj me vetëvrasje të asistuar nga mjeku, pasi vuante nga një sëmundje terminale, raporton news.com. Sipas raportit, 25-vjeçarja Analise Hollanda donte të “vdiste sipas kushteve të saj” pas vitesh vuajtjesh nga një sëmundje e rrallë dhe e pashërueshme neurologjike.
25-vjeçarja kishte qenë e sëmurë që kur ishte fëmijë, duke duruar shtrime të përsëritura në spital, ndërsa mjekët përpiqeshin, për shumë vite pa sukses, të diagnostikonin se nga çfarë sëmundjeje vuante.
Që në moshë shumë të re, ajo ishte torturuar nga dhimbje kronike, të përziera dhe të vjella, të cilat rezultuan të ishin simptoma të rënda të gjendjes së padiagnostikuar.
Në fakt, për një kohë shumë të gjatë para diagnozës së saj, sistemi intestinal i Anneliese kishte funksionuar keq sikur të kishte një bllokim të zorrëve, pavarësisht faktit se testet nuk treguan problem.
Ganglionopatia autonome
Mjekët vendosën ta ushqenin përmes tubave të ushqyerjes, por këto rezultuan joefektive pasi ajo vazhdoi të vjellte. Kur kuptuan se stomaku i saj nuk po zbrazej, e vunë në ushqyerje totale parenteral, e cila i jep lëndë ushqyese në mënyrë intravenoze për të anashkaluar tretjen.
Në moshën 18 vjeç, Annalise u diagnostikua më në fund me ganglionopati autonome, një sëmundje e rrallë autoimune që sulmon ganglionet autonome, nervat përgjegjës për kontrollin e funksioneve të pavullnetshme trupore. Në moshën 22 vjeç, asaj iu tha se gjendja e saj ishte e pashërueshme.
Duke folur për news.com, 25-vjeçarja tha se "për shkak të administrimit intravenoz që shkon direkt në qarkullimin e gjakut, nëse marr një infeksion, ai shndërrohet shumë shpejt në sepsë, gjë që është shumë, shumë e rrezikshme".
Holland shtoi se i kishte mbijetuar sepsës 25 herë. Sepsis është një gjendje kërcënuese për jetën në të cilën përgjigja e trupit ndaj një infeksioni dëmton indet dhe organet e veta.
Ilaçet që po merrte gruaja e re ia kishin dobësuar kockat deri në pikën e osteoporozës së rëndë, duke e dënuar atë me dhimbje të vazhdueshme dhe duke rezultuar në katër fraktura të shtyllës kurrizore, një sternum të thyer dhe presion pothuajse të lartë të gjakut në zemër dhe mosfunksionim të përhershëm të mushkërive.
"Babi, jam e lodhur, të lutem më lër të shkoj."
“Jetoj në mjerim. Nuk mund ta ndryshosh, kështu që thjesht duhet ta përballosh. Edhe pse ka momente të bukura në ditët e mia, përjetoj dhimbje kronike dobësuese”, tha Holland.
Duke përshkruar mënyrën se si jeton, ajo thotë se “jeta e të gjithëve po lëviz dhe unë jam thjesht e bllokuar. Nuk po jetoj. Po mbijetoj çdo ditë, gjë që është e vështirë”, - tha ajo, duke vënë në dukje se sëmundja e saj është si “të ecësh nëpër një fushë minash”.
"Jeta për mua tani është të zgjohem çdo ditë duke bërë çfarëdo që është e nevojshme nga ana mjekësore, të marr qetësues dhimbjesh, të përpiqem ta kaloj ditën, vetëm për të shkuar në shtrat dhe ta bëj të gjithën nga e para. Kam ekipin më të pabesueshëm të mjekëve dhe infermierëve që kanë parë se çfarë kam kaluar dhe u kam thënë se nuk e dua më këtë", shtoi ajo.
Duke e ditur se jetës së saj po i vinte fundi, 25-vjeçarja tha se kishte vendosur të "vdiste sipas kushteve të mia" me vdekjen vullnetare të asistuar (VAD), një mundësi ligjore në Australi që u siguron pacientëve në fazë terminale ilaçe të vetëadministruara për t'i dhënë fund jetës së tyre.
"Mbaj mend që fola me babanë tim në kuzhinë një natë dhe i thashë: ' Babi, jam e dërrmuar'. Dhe ai tha: 'Pra, po dorëzohesh?', tha ajo.
Ajo tha se pika e kthesës për babanë e saj, Patrick, erdhi kur mjekët e ringjallën në spital dhe ajo iu lut: "Babi, të lutem më lër të shkoj".
Nëna e Anneliese Holland, Armanda, ende shpreson për një mrekulli, edhe pse "i kupton sfidat" me të cilat përballet vajza e saj.
Pas një procesi vlerësimi tre-javor, 25-vjeçarja nga Australia iu miratua leja për të vdekur me vetëvrasje të asistuar.
“Mendoj se është kaq e çuditshme të jesh e lumtur, por isha aq e lumtur kur zbulova se ishte miratuar, saqë qava ”, thotë ajo, duke u ndjerë me fat që i ishte dhënë mundësia.
“Është një nga gjërat më të guximshme që mund të bësh ndonjëherë, të thuash se dua vetëvrasje të asistuar mjekësore. Nuk është se nuk po dorëzohesh. Ke kaluar shumë dhe ke luftuar shumë.”
