Propozimet dhe përpjekjet e Shtëpisë së Bardhë për të arritur një konsensus dhe për të ndërmarrë hapa që do të çojnë Rusinë dhe Ukrainën në pikën e nënshkrimit të një marrëveshjeje përfundimtare të armëpushimit nuk po funksionojnë. Premtimi i fushatës së Trump se "Unë do t'i jap fund luftës për 24 orë" fillimisht u shndërrua në "lufta do të përfundojë në 100 ditët e mia të para në Zyrën Ovale", dhe sot ky duket gjithashtu një skenar i pamundur. Nga njëra anë, Rusia "zmbraps" çdo propozim amerikan për armëpushim duke përdorur "diplomaci të rëndë" dhe nga ana tjetër, ajo godet çdo ditë jo vetëm infrastrukturën energjetike të Ukrainës, por edhe popullsinë civile. Në sulmin e fundit në Kharkiv, më shumë se 35 civilë humbën jetën, 5 prej tyre fëmijë, sipas autoriteteve ukrainase.
Por Ukraina po godet gjithashtu pikat brenda territorit rus, duke synuar qartë infrastrukturën energjetike që kishte rënë dakord në parim me SHBA-në për të ndaluar goditjen.
Situata mbetet në nivelin që Trump mori përsipër nga administrata Biden, dhe po dëshmon çdo ditë se lufta në Ukrainë është një ndërmarrje jashtëzakonisht kërkuese dhe jo një çështje ndërpersonale që Presidenti amerikan mund ta zgjidhë me një (ose edhe dy) telefonata në Kremlin.
Në të njëjtën kohë, SHBA-ja ende këmbëngul në strategjinë e presionit vetëm mbi Kievin, duke e kthyer përsëri marrëveshjen për tokat e rralla me kushtet që i kishin propozuar fillimisht Zelenskit një muaj e gjysmë më parë dhe nuk morën kurrë një nënshkrim ukrainas. Në të njëjtën kohë, Uashingtoni ende flet për lehtësimin e sanksioneve kundër Rusisë, e cila, megjithatë, nuk është aq e shqetësuar për palën amerikane sa për palën evropiane...
Lëvizshmëri dhe ndarje e madhe në Evropë
Nga ana e saj, Evropa ka "vrapuar" më shumë se të gjithë pjesëmarrësit në luftën në Ukrainë, kryesisht për shkak të presionit amerikan. Gjermania, ekonomia më e madhe në Kontinentin e Vjetër, ka marrë vendimin strategjik për t'iu rikthyer investimeve në mbrojtje dhe në mënyrë gjithëpërfshirëse, ndërkohë që Franca dhe Britania po promovojnë një propozim thjesht europian për sot dhe nesër në lindje të kontinentit. Vendet baltike po riarmatosen me një ritëm të shpejtë dhe po tërhiqen nga marrëveshjet e vjetra disa dekadash si për municionet thërrmuese ashtu edhe për minat kundër personelit. Në të njëjtën kohë, Polonia sot shfaqet e hapur për mundësinë e armatosjes me armë bërthamore, ndërkohë që institucionalisht Komisioni ka paralajmëruar fonde që kalojnë 600 miliardë euro dhe ndryshime në buxhetet kombëtare, me përjashtim të shpenzimeve të mbrojtjes të shteteve anëtare.
Lëvizshmëria nga ana e Evropës nuk është, megjithatë, "e pashmangshme". Italia dhe Spanja duken negative në lidhje me skenarin e promovuar nga Macron dhe Starmer për dërgimin e trupave evropiane në Ukrainë një ditë pas një marrëveshjeje paqeje si një garanci e prekshme e sigurisë, ndërsa spanjollët gjithashtu duken negativë për rritjen e shpenzimeve të tyre të mbrojtjes... Kryeministrja italiane Meloni është, megjithatë, një "gjemb" më i madh në hapat e ardhshëm të përbashkët evropianë, pasi ajo kohët e fundit deklaroi se "Bashkimi duhet të rikthejë presionin me Kievin në mënyrë të plotë".
Nëse kundërshtimet e mësipërme u shtohen atyre "tradicionale" të Estonisë dhe Hungarisë, të cilat janë qartazi në anën e Kremlinit që nga fillimi i luftës dhe nuk e kanë problem të kërcënojnë të përdorin veton edhe për dërgimin e ndihmave humanitare në Ukrainë, atëherë mund të flasim për një bllok prej katër nga 27 anëtarët e Bashkimit që tashmë kanë filluar të shprehin hapur shqetësimin. Për momentin, ky bllok i vogël, i cili nuk është solid, nuk mund të krijojë problem në planifikim, por nuk ka gjasa që të përpiqet të shtyjë për një ndryshim drejtimi apo edhe termash në të ardhmen e afërt.
