Babai i tij i vrau nënën kur Andrea ishte 14 vjeç. Ai e urrente atë burrë, mbante brenda zemërim dhe hakmarrje. Dhe e mbyti në heshtje fëmijërinë e tij të shënuar nga dhimbja. Pastaj një ditë vendosi se duhej ta kuptonte... Andrea Carnevale , të gjithë tifozët e futbollit e dinë se kush është: ish-sulmues, tani trajner i Udineses, ai e kaloi jetën e tij të palumtur me punë, pa e tradhtuar kurrë atë sekret të tmerrshëm që ishte pak shtytja drejt suksesit.
« Fati i një sulmuesi », libri i botuar nga 66thand2nd që ai e shkroi me Giuseppe Sansonna-n, është një çlirim.
Në një intervistë për Corriere della sera, Carnavela, ka rrëfyer mbi dhimbjen që atij i është dashur të kalojë që në fëmijëri, për marrëdhënien me babain e tij dhe për të gjitha dështimet dhe sukseset në jetë.
Carnevale, çfarë duhej të kuptoje?
"Më është dashur ta takoj babanë tim në burg, shkova atje kur isha 16 vjeç, dy vjet pas krimit.
Doja ta shikoja në sy, ai më kishte marrë gjithçka. Epo, e pashë dhe e përqafova. Fort. Në një farë mënyre e fala, me vetëdijen se kisha një njeri shumë të sëmurë përpara meje. Për shumë vite jetova dhimbjen, por edhe frikën e të qenit si ai. Jo, unë nuk jam ai. E kuptova këtë kur e pashë. Dhe ishte hapi i parë drejt çlirimit."
Çfarë nuk shkonte me babain tënd?
"Ai vuante nga skizofrenia. Nuk u trajtua kurrë, disa vite më vonë ai i mori jetën vetes duke u hedhur nga dritarja para syve të mi ."
Në fushë, një forcë e vërtetë. Jashtë saj, jeta private gjithmonë në qendër të vëmendjes. Për të flisnin golat, por edhe netët e gjata nëpër klube nate. Një jetë e shoqëruar nga thashethemet e pafundme, një martesë përrallore me Paola Peregon, një ndarje e vështirë, pezullimi për doping dhe më pas arrestimi për drogë.
Gjithmonë në ring, duke përballuar goditje – por pa rënë kurrë në tapet.
Si ia doli?
«Po, kam rënë. Dhe si jo. Por jam ngritur sërish. Duhet të shtoni edhe diçka tjetër: për 20 vjet, pas ndarjes nga Paola, fëmijët e mi kanë besuar se isha larguar vetë nga shtëpia, se i kisha braktisur. Unë, që vetë kisha mbetur jetim, u duk sikur lashë fëmijët e mi jetimë. E kuptoni? E tmerrshme... si të përjetoja edhe një herë dramën time. Mora mbi vete faj që nuk e kisha, duke u kapur fort pas një dritë të vetme: besimin tek drejtësia. Thosha me vete: ‘E vërteta do të dalë’. Dhe koha ma dha të drejtën.
Kam bërë shumë budallallëqe, kjo është e vërtetë, por jo të gjitha ato që u thanë në gazeta apo në televizione. Përgjigjja ime? Heshtja. Jam mësuar të mos flas. Gjithmonë kam jetuar dy jetë: një e mbushur me dramë familjare, depresion, ankth, frikën se mos motrat e mia përfundonin në duart e shërbimeve sociale — dhe këtë e mbajta gjithmonë brenda vetes. Si një tabu që nuk na lejonte të përballonim dhimbjen.
Duhej të luftonim për të mos u shpërbërë, për të mos i dhënë kënaqësi atyre që donin të na copëtonin atë pak që na kishte mbetur. Isim të varfër, mezi gjenim ushqim. Na shpëtoi futbolli. Të gjithëve. Pas shumë Krishtlindjesh dhe ditëlindjesh të pah festuara.»
A takoheni sot gjatë festave familjare?
«Na mungon vetëm motra jonë e madhe, e cila, fatkeqësisht, ndërroi jetë shumë e re. Me të ardhurat e para që fitova, bleva menjëherë shtëpinë tonë të vjetër në Monte San Biagio, në Latina, aty ku kemi kaluar fëmijërinë. Pagova 450 milion lira të vjetra. Ka qenë investimi më i mirë i jetës sime: ajo që dikur ishte skena e një makthi, u shndërrua në skenën e dashurisë. Sot aty ka qetësi, një lidhje të fortë mes nesh... por lumturia është diçka tjetër. Asgjë nuk do të jetë më si më parë. Secili ndjek jetën e tij. Gruaja ime, Beatrice, është bota ime më e mirë – ajo më kuptoi menjëherë dhe më dha një shans të dytë. Ajo është gjithçka për mua.»
Ke dy vajza dhe je bërë edhe gjysh. Çfarë u thua atyre lidhur me dhunën ndaj grave?
«Herën e parë që burri apo i dashuri, kushdo qoftë, ngre dorë apo bërtet, largohuni menjëherë. Do ta bëjë sërish, kjo është e sigurt. Denoncojeni. Unë e bëra atëherë, por nuk shërbeu për asgjë. Sot jam dëshmitar i nismës Telefono Donna, bashkëpunoj me institucionet dhe dua të jem në vijën e parë të kësaj beteje. Vrasja e Martinas, e cila u vra në moshën 14-vjeçare në Afragola, më bëri të përjetoja sërish dhimbjen e Andreas së vogël. Është një plagë që sa herë kujtohet, nis të gjakosë sërish. Denoncojeni, e përsëris. Nëna ime nuk e bëri, nga frika se mos i ndodhte diçka fëmijëve të saj.»
Por a shkoi ajo në polici?
«Shumë herë. Babi ishte shumë xheloz, kishte një klimë terrori në shtëpi, unë isha aty kur ajo u godit me shuplakë, u rrah. Fyerje. Deri atë mëngjes të 25 shtatorit 1975: ai u zgjua, mori sëpatën. Ai arriti te mamaja që po lante rrobat në lumin pranë shtëpisë. Ai shkoi ta vriste. Unë vrapova atje, mblodha gjakun e nënës sime dhe shkova në polici: « E shihni gjakun tani? »
Tani në vijën e parë me institucionet. A po bën politika mjaftueshëm për të shmangur këto tragjedi?
"Duhet të ashpërsojmë dënimet, të krijojmë rrjet me punonjësit socialë. Familjet janë vetëm."
Me Paola Peregon mbaroi keq, nuk e kuptuam kurrë se kush tradhtoi kë...
«Ishte një person tjetër. Dashuria kishte mbaruar, këmbëngula të vazhdoja për fëmijët. Nuk doja që ata të rriteshin si jetimë. Një baba duhet të përpiqet e të përpiqet përsëri, të marrë përgjegjësi. E respektoja Paolën, por ndihesha i pa respektuar, shumë gënjeshtra. Gabohesha në momente të caktuara që e sulmova për këtë arsye. Pastaj u detyrova të largohesha. Dhe ndodhi ajo që nuk doja: t'i lija fëmijët, Giulia dhe Riccardo, vetëm. U deshën 20 vjet...».
Maradona, çfarë të tregon ky emër?
«Scudetto në Napoli, 10 maj 1987: dita kur i thashë vetes se ia kisha dalë. Diego kishte një buzëqeshje, bujar, një madhështi njerëzore. Kur nuk luaja, ai ishte personi që vihej midis meje dhe trajnerit. Makinat e tij ishin në dispozicion të të gjithëve. Ne fituam kampionatin dhe ai u dha të gjithë shokëve të ekipit nga tre unaza. A e dini se ishte Diego ai që më prezantoi me Paolën? Ai e pëlqente atë dhe i kërkoi asaj t'i jepte numrin e saj të telefonit, ai e shkroi në një copë letër. Unë ia vodha atë copë letër nga pantallonat».
Scudetto me Napolin, suksesi i parë.
"Isha në qiellin e shtatë, megjithatë isha i vetmi që nuk qava. Nuk qava më kurrë pas vdekjes së nënës sime. Isha grindavec, u fola trajnerëve dhe Bianchi di diçka për këtë, mora shumë gjoba. Luftova, kisha forcë. Mjaft me lot."
Dopingu dhe skualifikimi në vitin 1990, një tjetër goditje.
"Ishte faji im. Isha te Roma. U skualifikova për shkak se mora një stimulues, fenterminë, i pranishëm në Lipopil që po e merrja për të humbur peshë. Jashtë për një vit."
Arrestimi për drogë.
"Një telefonatë që nuk duhej ta kisha bërë, një mburravec që më akuzoi. Gjithçka është në rregull, por jo drogë! Kalova një muaj në arrest shtëpiak, askush nuk më besoi. Vite të tëra gjyqesh. U lirova."
Futbolli, gëzimi apo zhgënjimi më i madh?
«Edhe në zhgënjime, për mua ka qenë gjithmonë një gëzim. Zhgënjimi më i madh ishte Kupa e Botës (botimi Italia '90)? Po, por kam luajtur një Kupë Bote. Schillaci, i cili nuk është më me ne sot, miku im i ngushtë që flinte me mua në dhomë, ishte shumë më mirë».
Një kujtim vetmie?
«Flas për të në libër: Isha djalë, udhëtimi me anije nga Civitavecchia në Olbia për të bërë një provë me Juven, pritja 4-orëshe në skelë, askush nuk erdhi të më merrte».
Para apo pasion?
"Luaja futboll sepse doja të haja një sanduiç. Sepse kisha uri. Kur isha me amatorët thoja: më jepni një pjatë me njoki dhe një pulë të dielën. Dhe isha i lumtur."
Pastaj fitove dhe shpenzoi shumë?
"Po, por duhet një moment për t'u rikthyer në uri. Duhet të kesh kujdes. Rashë e rashë përsëri, një moment para se të ndihesha si një zot."
Si është jeta juaj e dytë?
"Normale, një fjalë e mrekullueshme."/Versus.al
