Në homazhet shtetërore për ndarjen nga jeta të ish-kryeministrit dhe liderit historik të Partisë Socialiste, Fatos Nano, kryeministri Edi Rama e kujtoi atë me një fjalim të gjatë dhe emocional, duke rrëfyer sfidat, kujtimet dhe respektin e thellë që ndan për të.
“Kur më telefonoi doktor Solis, mendova menjëherë për gruan tënde, Xhoanën, që do të vazhdonte të të rrinte pranë si roje besnike, duke ndarë netët e pafundme dhe ditët e jetës sate. Fare nuk të mendova ty, të shtrirë në arkëmort, duke ikur nga kjo jetë që e deshe dhe e jetove plot pasion, duke ia marrë sa mund orët e natës dhe duke pirë gotat e fatit deri në fund, ashtu siç vinte,” tha Rama, duke përshkruar fillimin e reflektimit të tij.
Ai vazhdoi duke rrëfyer sfidën e të shkruarit të një lamtumire për një paraardhës:
“Erdhi kjo ditë zie dhe më ra puna e vështirë e lamtumirës që një kryetar i jep një paraardhësi, por jo një kryetar të zakonshëm, themeluesit të familjes tonë politike. Teksa përpiqesha të nxirrja fjalët e duhura, mu kujtua historia jote me vdekjen e Mo Ce Dunit dhe ndjeva veten si drejtori i metalurgjikut që duhet t’u fliste kinezëve në sheshin e Kombinatit. I hutuar, kërkova këshilla në Komitetin Qendror se çfarë duhej bërë me turmën, dhe përgjigja që mora ishte e thjeshtë: ‘Bëni si keni bërë herët e tjera.’”
Rama e përshkroi Nanon si një figurë unike: “Njeriu që ikën sot pa kthim nga Tirana, ku lindi dhe u rrit, është një rast i veçantë. Me Nanon ndamë bukë. Marrëdhënia jonë nisi mes ekstremesh, kaloi tek birësimi im te familja socialiste, deri tek sfidat që morëm për të ruajtur spektrin e tij. Ka vend këtu vetëm për një fakt: nëse unë sot jam zëdhënësi i hidhërimit të familjes socialiste, kjo lidhet me intuitën dhe guximin e tij, duke më dhënë vend në odën e familjes sonë.”
Ai kujtoi gjithashtu pasionin dhe dashurinë personale për miqësitë dhe momentet e thjeshta të jetës së Nanos:
“I thonë një fjale: vdis pa të dua. Sa do doja, i dashur Fatos, të uleshim sonte në një nga ato darkat tona të rralla të viteve të fundit, plot shije dhe ajër të pastër, dhe të flisnim deri vonë për revistën tonë të ngjarjeve, për çdo lajm, çdo ngjarje që ti e ndave me ne dhe që tani s’do ta shohim më. Sa të paskan dashur dhe admiruar ata që të sfiduan, të akuzuan, të burgosën dhe të mallkuan për vite me rradhë, veç ta shihje se si admirimi i tyre u shpreh në fjalë të bukura për ty. Plasja ime më vjen që nuk mund të ishim sonte në një darkë që nuk do të kishte paguar për këtë moment.”
